Als fan van horrorfilms (vooral de levende doden spreken me erg aan) kijk ik elke film die ik te pakken kan krijgen. Natuurlijk zijn er ook in dit genre goede en slechte films. Halverwege 2020 was ik opnieuw getuige van een vreselijk slechte film, waarvan ik de titel al snel weer ben vergeten. Twee onherstelbare uren van mijn leven vielen ten prooi aan een slecht gemaakt werk dat me toch aan het denken zette. Wie heeft het scenario geschreven en welke drugs heeft hij daarvoor geslikt? Wie heeft het project goedgekeurd? Waar halen ze in godsnaam de financiële middelen vandaan voor zo'n intellectuele onzin?
Ik ging naar het toilet en dacht na. Echt waar. Of beter gezegd, ik stelde mezelf vragen. Waarom wordt (in de meeste films) niet uitgelegd hoe deze Z-apocalyps is ontstaan? Het verhaal bestaat alleen uit de overlevingsstrijd van de hoofdpersonen en het einde blijft open. Ik heb niets tegen goed gemaakte maskers en geweldige effecten, maar zulke films laten me erg ontevreden achter. Dus bedacht ik een wezen waarvan de beet mensen in ondoden verandert, die op hun beurt weer anderen besmetten (niets nieuws onder de zon, ik weet het). Maar waar zou dit wezen vandaan komen en wie zou het moeten stoppen? Het man-tegen-man-principe dat aan het einde van veel films voorkomt, leek me perfect voor een goede showdown. Maar wie zou de hoofdpersoon moeten zijn?
Ik vertelde mijn vriendin over het idee. Ze luisterde aandachtig en zei alleen: “Waar wacht je nog op? Begin maar.” Zo gezegd, zo gedaan. Hoewel ik al het een en ander had geschreven, verliep de start meer dan moeizaam. Ik wist niet hoe ik het verhaal moest beginnen. Op een gegeven moment kwam er een stijlelement in me op dat filmmakers vaak gebruiken. Ik begin gewoon met het einde, het laatste hoofdstuk. Het werkte perfect. Hoewel het ongebruikelijk is voor een roman, heb ik het verhaal ook in afzonderlijke delen onderverdeeld, wat het schrijven vergemakkelijkte. Naast mijn toetsenbord ligt altijd een blocnote om plotselinge ingevingen te noteren. Als ik één ding heb geleerd, dan is het wel dat creativiteit tijdens het schrijven komt.
Ik heb me niet druk gemaakt over interpunctie en opmaak, dat hebben anderen voor mij gedaan. Ik was alleen bezig met de inhoud van mijn verhaal, dat het logisch en coherent moest zijn. Wat begon als een eenvoudig idee, ontwikkelde zich tot een complex verhaal waarvan de personages zich verder ontwikkelden dan ik me had voorgesteld. Zo werd de radio-operator Dimitrij, die oorspronkelijk als bijpersonage was bedoeld, een van mijn favorieten.
Hetzelfde gold voor Bartosz, die eigenlijk alleen maar licht in het verhaal moest brengen. Ik vond het belangrijk om mijn verhaal zo goed mogelijk aan de werkelijkheid te koppelen (ja, ik weet het, er lopen ondoden rond!), me aan de natuurwetten te houden en niet meer kogels te laten vliegen dan het wapen in het magazijn of de trommel heeft. Het onderzoek nam een groot deel van de tijd in beslag, wat ik in het begin onderschat had. Daarnaast zijn er elementen in verwerkt die door sommige mensen als complottheorieën worden beschouwd.
Wat begon als een enkele roman, werd om één reden een trilogie. Ik gaf het onafgewerkte script aan een vriendin, die het las en me de cruciale vraag stelde. “Wordt Hardy aan het einde gebeten?” Ik was verbaasd en moest toegeven dat ik mezelf die vraag nooit had gesteld. Mijn benadering was: het wezen is er en bijt mensen - de held overleeft en ontmoet het wezen - de held doodt het wezen - alles is goed - einde. Op dat moment besefte ik dat mijn verhaal dieper moest gaan. De uitleg over hoe de apocalyps tot stand kwam en waar het wezen vandaan kwam, was oké. Er waren ook genoeg griezelige en lichte splatterelementen. Mijn gedachten raasden en ik startte een discussieronde die me nieuwe invalshoeken opleverde.
De ideeën bleven maar komen en al snel werd me duidelijk dat zelfs een tweede roman niet voldoende zou zijn om het verhaal te vertellen zoals ik het me had voorgesteld. Het concept werd uitgebreid tot een trilogie. Overigens bedacht ik de ondertitels van de boekenreeks altijd pas nadat ik de romans had afgerond, zodat ze enigszins bij de inhoud zouden passen.
Nadat het eerste deel was herschreven en aangepast, ging het tweede deel me relatief gemakkelijk af, omdat het verhaal en de personages al aanwezig waren. Het derde deel kostte meer tijd dan gepland. Ondanks veel aantekeningen om alle open vragen op te lossen, had ik niet genoeg materiaal om tot een acceptabel aantal pagina's te komen. Omdat deze boeken zijn geschreven als actie- en horrorfilms, heb ik zonder aarzelen nog wat actie en spanning toegevoegd, hoewel het einde al geschreven was.
Het zou een leugen zijn als ik zou beweren dat het alleen maar leuk was. Aangezien ik nog niet van mijn werk als auteur kan leven, moet ik natuurlijk blijven werken. Veel tegenslagen en financiële aspecten hebben dit project vertraagd, waardoor ik soms wekenlang niet aan schrijven toe kwam. Het idee om mijn werken meteen in het Engels te laten vertalen en als luisterboeken (tot nu toe alleen in het Engels!) in te spreken, heeft alleen maar geld gekost. Ik heb geleerd om mezelf niet meer onder druk te zetten om een boek af te krijgen en eindelijk te publiceren. Er is maar één ding dat ik nooit meer zal doen: een trilogie schrijven.